Er zijn echter ook soorten die direct verdrinken in te diep water, met name landschildpadden. In Nederland
De achterpoten worden gestrekt en fulfilled de platte kant richting de zonnewarmte gehouden. Ook de nek wordt gedraaid om een zo groot mogelijk lichaamsoppervlak bloot te stellen aan de zon.
Grotere soorten kunnen een flinke hap uit het weefsel nemen waardoor aderen en slagaderen kunnen worden geraakt wat tot gevaarlijk bloedverlies kan leiden. Heel grote soorten, zoals zeeschildpadden, kunnen fulfilled hun beet een vinger afbijten. Een beruchte soort is de bijtschildpad (Chelydra serpentina), die doorway de buitenproportioneel grote kop en zeer krachtige kaken satisfied gemak een vinger of zelfs een hand kan afbijten.
Schildpadden behoren Internet als alle landbewonende viervoeters tot de Amniota en werden op foundation van hun schedelkenmerken lange tijd ingedeeld bij de Anapsida. Dit is een oude groep van reptielen die haar naam te danken heeft aan het ontbreken van vensters in het slaapbeen (an- apsida betekent geen-opening).
Dit komt doordat de temperaturen te laag zijn om de eitjes te laten uitkomen. Ook is gebleken dat deze exoten geen groot gevaar voor de inheemse flora en fauna zijn. Veel van deze dieren zullen namelijk vroegtijdig sterven doorway omstandigheden die afwijken van die in het natuurlijke leefgebied, zoals de in Nederland relatief strenge winters. Soorten die in Nederland zijn aangetroffen zijn de roodwang(sier)schildpad, de onechte landkaartschildpad, de geelwangschildpad en de bijtschildpad. Kenmerken
De mannetjes hebben vrijwel altijd een enkelvoudige penis, alleen de weekschildpadden hebben een enigszins gevorkte penis voor een betere toegang tot de cloaca van het vrouwtje. Een volledig gespleten penis of 'hemipenis' is overigens normaal bij andere reptielen als slangen en hagedissen.
Schildpadden hebben net als veel hagedissen een urineblaas, die bij andere reptielen zoals krokodilachtigen en slangen ontbreekt. De urine wordt net als de ontlasting uitgescheiden doorway de cloacaholte, die gelegen is aan de staartbasis en dwars op de lichaamsas gepositioneerd is. Regeneratie
Er zijn twee geslachten van doosschildpadden, Terrapene en Cuora, die tot verschillende households behoren waardoor er waarschijnlijk sprake is van convergente evolutie.
Schildpadden hebben naast een groot en stevig schild een eivormige, duidelijk te onderscheiden kop en altijd vier poten en een staart. Bij landschildpadden kunnen alle ledenmaten volledig in het schild worden teruggetrokken, bij zeeschildpadden is dat niet altijd het geval.
Vrijwel alle schildpadden kunnen goed zwemmen maar houden dat niet lang vol; in te diep water kan een schildpad zelfs verdrinken.
Soms komt een sterke voedselspecialisatie voor zoals de lederschildpad die voornamelijk van kwallen leeft, de karetschildpad eet vooral sponsdieren.
De andere groep schildpadden heeft een relatief lange nek Schildpad Kralen en buigt deze samen satisfied de kop onder de schildrand, deze people behoren tot de Pleurodira of halswenders.
Ook bosbranden kunnen grote schade aanrichten aan het schild. Als de levende huidlaag tussen de beenschilden en de hoornschilden niet al te zwaar beschadigd is, groeien de hoornschilden geheel of gedeeltelijk weer aan.
Ook zijn er soorten fulfilled dergelijke aanpassingen in de cloaca, het drinking water wordt in- en uit de cloaca gepompt waarbij zuurstof aan het h2o wordt onttrokken. Aan het einde van de endeldarm is een gepaarde blaas aanwezig, het geheel wordt aangeduid als de anaalblazen. In water levende soorten kunnen fulfilled de sterk doorbloedde wanden van deze blazen zuurstof opnemen uit het water. Ze kunnen zo overwinteren op de bodem van het h2o terwijl deze bedekt is met een laag ijs. Een voorbeeld van een dergelijke soort is de Fitzroy schildpad (